Naast me op de grond een beetje verfrommeld ligt de grote lap. De rozet met extra randje zit eraan. Die ligt al zeker een jaar onderin het doosje te wachten. Dat is een grote sprong, want zo komen er meteen 127 hexjes aan de lap en dan zijn het er toch echt ruim 14.000.
Nu doorzetten, Sas. Zoveel zijn het er niet meer. Rijtje voor rijtje worden de laatste inhammetjes gevuld met donkere hexagonnetjes. Nog 7, een rijtje van 4, dan 5, een lange van 13 en na 8 is links vol. Pfff, even opschrijven, anders vergeet ik straks de eindstand. 14.452....veel hè? Op naar rechts, de tijd lijkt stil te staan of vliegt voorbij. Ik weet het niet en het boeit me ook even niet. Ik ben helemaal in mijn lap.
En dan het laatste hexje..
Van FQ nog op de valreep in de winkel gekocht, omdat er anders teveel dezelfde kleuren op één stukje zouden zitten. Ik zit zeker 10 minuten met dit hexje in mijn hand, alsof het een donzig kuikentje is. Maar dan ...dan is mijn grote lap toch echt klaar!
De top is af.
In januari 2012 begonnen, nadat ik mezelf voor mijn verjaardag het boek van An Moonen kado had gedaan (Geschiedenis van de Nederlands quilt). Ik werd verliefd op een foto en na een discussie over de oppervlakte van een 1/2 inch hexagon en hoeveel er dan wel niet in zouden zitten, ben ik begonnen.
De lap en mijn doosje hebben heel wat plekken gezien. Mee op vakantie, over de Duitse, Engelse, Franse grens. Mee in de auto, mee naar de kerk. Op reis door heel Nederland en naar mijn werk. Mee in de wachtkamer en de kantine van de manege en de balletschool.
En elke keer hield ik bij hoeveel er aan de grote lap kwam. De eindstand is uiteindelijk 14.507 geworden.
Ik ben nog steeds verliefd.